摘要: Zlatni šakal (Canis aureus L. 1758) je široko rasprostranjena vrsta iz porodice pasa. Spada u kanide srednje veličine tela sa izraženom socijalnom organizacijom. Centrom rasprostranjenja u evropskom delu areala se smatra Balkansko poluostrvo. Tokom novije istorije, areal šakala je u Evropi bio vrlo dinamičan. Prva polovina XX veka bila je u znaku neprestanog i veoma snažnog opadanja brojnosti populacija, kao i smanjivanja areala. Uzroci tako brzog nestajanja sa velikih prostranstava leže u brojnim akcijama trovanja (koje su naročito bile intenzivne u periodu nakon završetka II svetskog rata), kao i u prekomernom lovu i narušavanju staništa. Tokom poslednje dve decenije XX veka se povećava brojnost šakala koji šire svoj areal i rekolonizuju svoja prirodna staništa. Pored rekolonizacije, šakal se širi i na nove prostore koje istorijski nije naseljavao. Danas se vagrantne jedinke mogu naći i u pojedinim zamljama zapadne i severne Evrope. Trend širenja je zabeležen i u Srbiji gde je vrsta do kraja sedamdesetih godina prošlog veka praktično bila na rubu opstanka. Od osamdesetih godina, populacija počinje da se oporavlja i širi iz tri područja sa kojih nikad nije nestala: Srema, okoline Negotina i Bele Palanke. Brzina širenja populacija i uvećavanje areala, odnosno proces rekolonizacije je tako snažan da se može označiti kao ekspanzija. Danas se šakal može naći na preko 2/3 teritorije Srbije. Šakal je u Srbiji lovna vrsta i posmatrano prema odstrelu, najveće brojnosti se nalaze u području Negotinske Krajine, Pomoravlja, Donjeg Podunavlja i Srema. Sveobuhvatna istraživanja ekologije šakala u Srbiji su započeta 2003. godine na …
参考文章(0)